Geen wandelweer

Het is vandaag echt geen wandelweer. Als we als het even wat droger is de riemen pakken om even snel richting het veld te gaan. Dan staan Zoran en Okami ons echt aan te kijken alsof ze willen zeggen "moet dat echt?"
Vanacht zijn ze gelukkig lekker rustig geweest. En hebben wij ook een goede nachtrust gekregen. Okami heeft tot nu gelukkig ook heel goed gegeten, wat de vorige keer niet echt mee viel. Ik blijf er wel bij staan en hij moet ook eerst alles opeten voordat hij weer wat anders mag doen. Hij eet gelukkig wel gewoon door, maar word afgeleid door ieder geluidje en iedere beweging. Dan moet ik hem toch iedere keer weer even naar de voerbak wijzen, anders gaat hij gewoon wat anders doen.
Vandaag houden Zoran en Okami zich voornamelijk binnen bezig. Gisteravond hebben ze in de achtertuin nog wat stokken gesloopt, maar nu liggen ze eigenlijk alleen wat rustig te luieren, af en toe wat stoeien en kijken wie er allemaal op straat langsloopt.

 Heel even rusten na het stoeien.

 Maar Zoran is al snel weer uitgerust. "Spelen?"

En net zaten ze samen voor het raam.

Bij de overbuurvrouw kwam net iemand de ramen wassen, in de stromende regen.

Alles past..

..ook drie man op een twee-zits

Okami weer hier

Gisteravond laat is Okami weer hier afgezet. Zijn baasjes gaan een paar daagjes genieten van mooie muziek en Okami mag weer hier komen logeren. Nadat Yuna net loops is geweest, was Okami wel een stukje pittiger en Zoran wat opdringeriger omdat Okami waarschijnlijk toch nog wat van Yuna's geur meedraagt. Ze hebben dan ook flink gestoeid gisteravond en helaas ging dat snachts ook nog wel even door.
Vanmorgen waren ze dus al lekker bekaf. Niet alleen door het stoeien, maar ook omdat het hier al heel gauw 30 graden was. Om toch even lekker een stukje te gaan wandelen zijn we de schaduw van het bos op gaan zoeken en daar werden ze toch weer wat actiever.
Weer terug thuis waren ze natuurlijk bekaf en zoeken ze de koelste plekjes op.

 Kijk eens jongens

 Even door het hoge gras razen. Je zag alleen af en toe wat kopjes boven komen

 Nog een keer?

Ja, maar nu gewoon over het pad

Mama Amber op bezoek

Vandaag zijn Bertus en Coby samen met Zoran's moeder Amber op bezoek geweest. Zoran was natuurlijk helemaal door het dolle heen toen ze binnen kwamen. Hij wist niet bij wie hij zijn knuffels moet halen of dat hij toch naar Amber toe moest.
Door het vieze weer konden we niet lekker wandelen, maar ik heb binnen nog wel een paar leuke fototjes kunnen maken.

 Amber ging al snel rustig liggen, maar Zoran zat natuurlijk nog bomvol energie.

 Amber kijkt rustig naar buiten en Zoran moet natuurlijk dat kontje van zijn ma gelijk besnuffelen.

 Amber vond de erker wel leuk volgensmij.

Amber even poseren samen met Bertus

 Zoran kan eindelijk even rustig gaan liggen op de bank en Amber mooi bij Bertus aan de voet.

 Mama Amber samen met zoon Zoran op de bank.

Als je voor Zoran's neus kijkt kun je ook even kennismaken met onze overbuurman.

Die staat de hele dag voor het raam. Om gek van te worden soms.

Amber en Zoran die nog even aan het treiteren was.

Stokken zijn toch wel erg leuk

Vanmiddag in het bos vond Zoran het weer eens heerlijk om met een stok te spelen. Rennen, rennen, rennen en het baasje lekker uitlokken. Om de brug, die jullie vast wel op eerdere foto's hebben gezien, op te komen moeten we altijd door een poortje heen. Zoran kan makkelijk onder of tussen de balken van de brug door, maar toch kiest hij er altijd voor om door het poortje te gaan samen met ons. De poort moet je met een hendel open maken.
Marco gooit een stok altijd zo hoog en ver dat Zoran eigenlijk altijd 5 meter rent, dan blijft staan om te kijken waar de stok beland en dan gaat hij hem pas halen. Vanmiddag belande de stok op de brug. Zoran rent er heen, springt tegen het poortje aan, die dus niet open ging, begint vervolgens te grommen en te janken en kruipt onder de balken van de brug door en pakt de stok. Het duurde even voordat wij bij Zoran waren, want we hebben toch wel even flink moeten lachen om Zoran. Dat hij gewoon even chagerijnig werd en gek ging doen omdat het poortje niet open ging was best wel komisch om te zien.

 Zoran met zijn lekkere, springerige kontje

 Kom dan pakken

 Krijg je lekker toch niet

 Pak dan als je kan

 En dan proberen terug te krijgen als het baasje hem toch te pakken heeft gekregen

En natuurlijk nog een keer mooi poseren op de brug. Uiteraard met stok.

Lekker lui

Zoran lag lekker uitgebreid te slapen op de bank. Natuurlijk werd hij wakker zodra hij de camera hoorde, maar hij bleef wel nog net zo liggen als toen hij sliep.

Dan wel en dan niet

Vanmiddag was er bij ons om de hoek, de opening van de gerenoveerde Romeinse villa. Het was een grasveld met fundering en een mooie waterput en nu is het een grasveld met fundering, zonder waterput, maar met een brug erover en wat nieuwe boompjes. De manier van renoveren vond ik ook erg apart. Ze hebben alle stenen eruit gehaald, op een hoop gegooid en daarna weer terug gelegd. Maar oke.. daar gaat het hier niet over.
Vanmiddag was dus de opening en alle buurbewoners waren uitgenodigd. Ik vond het niet echt nodig om er heen te gaan en was het eigenlijk ook vergeten. Toen ik wilde gaan wandelen herinnerde ik het me weer omdat ik allemaal gepraat en geklap hoorde. Ik besloot om via de Romeinse villa naar het veld te lopen voor een poep en plas en om dan nog even door te gaan naar het bos.
De Romeinse villa vond Zoran alleen niet zo'n geslaagd idee. Hij heeft wel eens even een schrik momentje, maar hersteld zich dan heel snel. Deze keer was het echt 'niet leuk, niet leuk, niet leuk, ik wil WEEEEEEEEEEEEEEEEEEEG!!'. Ik denk dat ik zijn gedachten wel redelijk verwoord heb. Meneer had zijn staart goed tussen zijn poten (maar niet tot aan zijn buik) en wilde eigenlijk alleen maar weg. Omdat ik Zoran wilde laten zien dat hij niet bang hoefde te zijn en ik ook wel even wilde luisteren. Zoran ging wel zitten, maar was absoluut niet blij. Zodra ik aanstalte maakte om te gaan lopen trok hij mijn arm al uit de kom. Om uiteindelijk een beetje te kunnen lopen heb ik hem bij zijn halsband vast moeten pakken. Als ik hem aan het einde van de lijn vast hield, dan trok hij mijn arm uit de kom en als ik hem kort vast hield, dan zette hij zich af tegen mijn voeten of benen. Als ik zijn halsband vastpak, dan relaxt hij toch wat meer en accepteert hij mijn leiding beter in zo'n situatie.
Waar hij waarschijnlijk zo'n angst voor heeft gehad is dat er door een microfoon gesproken werd en dat ongeveer 40 man telkens aan het klappen waren.
De wandeling door het bos was achter GaiaZoo langs en daar was natuurlijk op het moment dat wij langs kwamen een presentatie bij de Gorilla's. Ook hier natuurlijk weer een microfoon en een hele hoop mensen. Het enigste verschil was dat die mensen Zoran niet kunnen zien en hij hen ook niet zo goed, door alle bomen en stuiken die langs de omheining van het park staan.
Dan wel en dan niet als titel van het bericht slaat dus op het wel bang zijn bij de villa en in een ongeveer gelijke situatie in het bos dan niet bang zijn.
Vanmorgen barste de hemel hier (en volgensmij in heel nederland) even flink open. Alles was dus lekker nat in het bos en met een temperatuur van 20+ is het dan natuurlijk nog lekkerder om lekker overal doorheen te razen. Hij kreeg er dan ook geen genoeg van. Door de struiken en tussen de bomen door. Springend door het hoge gras en weer het stroompje in.

Ik snap het niet

Nadat iemand de boter aan het laten branden en de hele keuken blauw was hadden we even alle deuren opengezet. De serre heeft natuurlijk een deur naar de achtertuin. Naast de serre ligt de keuken vanwaar je doorkunt naar de bijkeuken die ook een deur heeft naar de achtertuin. Deze laatste deur hebben we eigenlijk nooit open, maar nu om het een beetje door te kunnen laten waaien wel. Zoran snapte er helemaal niets van. En die blik op zijn gezicht maakte het voor ons natuurlijk nog leuker om hem even te pesten. Marco en ik gingen dus in tegenovergestelde richting rondjes lopen en Zoran die stond buiten naar de serre en de deur van de bijkeuken te kijken. Uiteindelijk durfde hij wel heel voorzichtig bij de bijkeuken te gaan snuffelen, maar hij deed net alsof het iets heel onbekends en angstaanjagends was. Toch een heerlijke blik als hij het allemaal niet meer snapt.

Onze luilak was gisteravond diep in dromenland.

Foto's

Of het nu is omdat Zoran Marco als alfa beschouwd of dat Marco gewoon te snel loopt, ik weet het niet. Maar het is me wel opgevallen dat als we met zijn drieën gaan wandelen dat Zoran dan eigenlijk gewoon gehurkt een grote plas doet en soms toch nog snel een klein beetje met zijn poot omhoog. Terwijl wanneer ik alleen met Zoran ga wandelen, dan doet hij eigenlijk alleen maar kleine plasjes tegen bomen aan, met zijn poot omhoog. 

Wat me ook op is gevallen is dat als we met zijn drieën zijn Zoran altijd lekker gek en speels is, maar alleen met mij is hij een stuk rustiger en alerter. Dan moet Zoran opeens de alfa reu spelen?

 Als je de foto groot maakt zie je dat Zoran aan het lachen is. Echt een mooie glimlach op zijn gezicht.

 Mooi poseren

 Wat is dat? Er sprong een kikkertje door het gras

 Hele mooie foto, maar had eigenlijk iets hoger gemoeten, met iets meer groen van de bomen erop.

En eindelijk heb ik het vast kunnen leggen. Lekker charmant

Zoran word volwassen

Gister wilde ik voor dat Marco thuis zou komen van werk nog even met Zoran naar het veld gaan. Toen ik daar was besloot ik toch maar door te lopen naar het bos. Midden op het veld lag een vrouw te zonnen met twee honden naast zich. Zoran wil met alle honden spelen en aangezien een van de honden een maltezerachtig hondje was, vond ik dit niet verslandig.
Twee maanden geleden als we over de parkeerplaats van GaiaZoo liepen, moesten we Zoran dichtbij houden want hij wilde altijd op iedereen af om te snuffelen en een aai te halen. De laatste tijd loopt Zoran op het gras en hebben we alleen het uiteinde van de lijn vast. Als de mensen voorbij zijn, dan wil hij soms nog wel even omdraaien om te snuffelen, maar hij benaderd ze niet meer van voren.
Zo ging dat gister dus ook. Aan het eind van de parkeerplaats vond Zoran het opeens nodig een paal te markeren. Dat deed hij wel heel erg mooi. Eerst tilde hij zijn poot gewoon op, maar hij moest hem daarna toch nog even helemaal omhoog gooien, om zo hoog mogelijk te komen.
Hij plast ook nog regelmatig zittend, maar bomen moeten tegenwoordig altijd hoog gemarkeerd worden. Gister was alleen de eerste keer dat hij een paal markeerde en al helemaal dat het ook nog tot bovenaan moest.
Ik heb ook nog twee voorbeelden van hoe hij nu met mensen is. Zaterdag in de pauze van voetbal zijn we even snel voor een plas gegaan en toen kwamen we een buurjongetje tegen met twee vriendjes. Buurjongentje was helemaal trots aan zijn vriendjes aan het vertellen wat voor hond het was en wilde Zoran even begroeten. Zoran herkende het buurjongetje natuurlijk gelijk, maar het enthousiasme beviel hem niet en hij bleef dus goed op afstand. Hij wilde soms wel even snuffelen, maar als iemand dan bewoog dan sprong hij weer een meter naar achter.
Vanmiddag kwamen twee vrienden even op bezoek. Ze zijn hier beide al vaker geweest en Zoran moest altijd helemaal in ze kruipen. Vanmiddag hield hij wat afstand toen ze binnenkwamen en toen ze hem wilde begroeten deed hij een paar stappen achteruit en blafte (zo'n hoestblaf). Na een uurtje was het wel weer oke en mochten ze hem ook wel voorzichtig aaien, maar ging niet meer bij ze op schoot liggen zoals de vorige keer. Hij was heel voorzichtig en allert.
Dat hij voorzichtiger word en wat terughoudender/afwachtender vind ik geen probleem. Alleen hopen dat het niet te ver naar schuw zijn gaat neigen.

Foto's

Voetbal

Wij kwamen vanavond thuis, nadat we even wat gegeten hadden bij Marco's ouders, en toen lag er wat voor het raam. Zoran zal het er vandaag ergens neergelegd hebben, maar ik heb het helemaal niet gemerkt. Schijnbaar vond hij dat we te weinig versierd hadden voor het voetballen.

Zieke Zoran

Gisterochtend kom ik beneden en loop ik naar Zoran's kamer toe en trof ik dus iets minder leuks aan. Meneer had zo ongeveer de muren bruin geverfd, alles zat onder. Ik vroeg me eerst een even af hoe ik deze bruine vla op wilde gaan ruimen. (Tips voor een volgende keer zijn meer dan welkom.) Na flink wat wcpapier, kranten en daarna nog even flink schrobben, is alles toch goed schoon geworden.
Ik moest toch eigenlijk wel even richting werk, maar had me bij vertrek al voorgenomen er niet meer dan 3, maximaal 4 uur van te maken. Aangekomen ben ik eerst naar de productieleider gegaan, maar die had op het moment niets dringends te doen. Door naar de logistiekleider en die had ook niet echt iets te doen. In overleg met beide zat ik dus een half uur later weer in de auto naar huis om achter Zoran's kont aan te kunnen dwijlen.
Zoran heeft de hele dag rustig bij me gelegen en zo af en toe kwam het er toch weer uitgelopen. Aan het eind van de ochtend viel me op dat zijn snuit erg warm was. Waarschijnlijk heeft hij dus ook een beetje verhoging/koorts gehad. Om 4 uur ben ik naar het veld gelopen. Ik durfde het toen eindelijk aan omdat hij het al ongeveer twee uur had weten op te houden. Daarvoor had het niet veel zin omdat het er ieder half uur wel uitgelopen kwam en Zoran had er de energie ook helemaal niet voor. Ondanks dat zijn snuit nog steeds erg warm was, had hij om 4 uur toch wat meer energie en omdat hij al ongeveer twee uur niets gedaan had, durfde ik de gok te wagen.
Hij hield het lang vol, maar hij redde het net niet tot het veld. Het was nog hooguit 20 meter, maar het spoot eruit. Gelukkig had ik hem nog wel van de stoep af kunnen trekken en heeft hij het in de goot gegooid. Eerst even naar het veld, voor het geval er nog meer komt en dan zou ik op de terugweg wel even aanbellen voor een emmer water. Nou, dat plan ging dus niet door. Na nog drie ladingen bruine vla te hebben gedumpt, rook hij schijnbaar toch ergens iets heel lekkers. Hij heeft zich er nog even lekker doorheen gerold en stonk een uur in de wind. Dan toch maar gelijk naar huis en Zoran wassen.
Na deze poging tot wandelen ging het toch wat beter. Er is wel nog een enkel ongelukje gebeurt, maar gelukkig niet meer zo vaak. Hij heeft het later ook nog twee keer gered naar het veld voordat hij leegliep.
Vanmorgen viel het ook heel erg mee. Toch nog een ongelukje, maar het was niet meer zo waterig en sinds vanmiddag heeft het zelfs weer wat vorm gekregen. Vanmorgen was hij nog steeds een beetje warm, maar wel minder als gister en nu voelt hij eigenlijk wel weer normaal aan. Hopelijk is hij morgen weer helemaal beter.

Hoezo verwend?

Lekker luchtpijpje

Zoran en logeetje Okami

Toen ik vanmorgen beneden kwam en naar Zoran's kamer liep om hem en Okami los te laten, stonden daar twee van die wiebelkonten. Zo wild kwispelend dat ze bijna om zouden vallen.
Met een snelle blik op buienradar en geen betere verwachtingen voor het komende uur, ben ik maar met ze naar het veld gelopen. Marco lag nog lekker in een warm bed en ik liep in de stromende regen.
Ondanks dat Okami zo blij was toen ik ze vanmorgen uit de kamer liet, had ik hem voor de zekerheid toch zijn tuig omgelaten. Als hij dan misschien niet zo makkelijk wilde komen, dan kon ik hem in ieder geval nog makkelijk vastgrijpen als hij langs zou lopen. Zonder tuig kan ik hem natuurlijk alleen echt bij zijn vacht vastpakken en dat voelt hij natuurlijk en zal dan gezien worden als straf.
Stoeien deden ze niet echt meer. Gister eigenlijk ook al niet meer zo. Alleen maar rennen en elkaar moe maken. Vanmorgen hebben ze dus ook nog lekker gerend in de stromende regen. Ik had de camera ook bij en heb nog een paar fototjes kunnen maken terwijl ik er overheen ging om te voorkomen dat hij te nat zou worden.
Wandeling in het bos is het vandaag niet meer geworden. Dan zouden ze waarschijnlijk helemaal zwart zijn geweest, dus leek ons niet zo'n goed idee. En met die regen zag je ze ook echt denken op het moment dat de riem gepakt werd 'moet dat echt? kun je geen kattenbak aanschaffen ofzo?'
Rond 5 uur waren Jennifer en Didier weer hier om Okami op te halen. Volgens Zoran horen ook zij helemaal bij de roedel want hij was net zo hyper als Okami. En ze waren maar heen en weer aan het rennen met zijn twee. Zodra Okami naar Jennifer ging, ging Zoran naar Didier en als Okami dan weer naar Didier ging rende Zoran weer naar Jennifer. En zo maar heen en weer rennen de hele tijd.
Toen Okami weg was heeft Zoran nog even voor het raam gezeten en keer hij telkens weer om naar ons alsof hij wilde vragen 'komt hij niet meer terug?' Nu lijkt hij het niet meer erg te vinden. Hij ligt weer lekker te dutten en komt ook weer lekker knuffelen.
Na het wandelen net waren mijn schoenen van binnen ook helemaal nat. Om te drogen duwde ik er kranten in, maar schijnbaar vond Zoran dat die daar niet hoorde. Ik had de krant op de trap liggen en terwijl ik een stuk afscheurde en verfrommelde, stal Zoran een ander stuk uit mijn schoenen die achter me op de mat stonden. Omdat ik natuurlijk wel in de gaten had wie het was en het stiekem ook wel grappig was, speelde ik even mee. Maar toen draaide ik me om toen ik hoorde dat Zoran het stuk krant weer uit mijn schoen trok. Die blik in zijn ogen was onbetaalbaar en hij liet het stuk krant weer vallen. De dondersteen.

Zoran en logeetje Okami

Voor het avondeten zijn we nog even voor een plasje naar het veld gelopen. Zoran en Okami sprongen daar gelijk bovenop elkaar dus besloten we het er maar op te wagen en hebben we Okami ook los gelaten. Zijn tuigje nog om zodat we hem toch nog makkelijk en snel vast konden pakken, maar hij luisterde prima.
Na het eten zijn we nog lekker het bos in gegaan en hebben we Okami ook gelijk los gelaten. Ze stormden lekker met zijn tweeen door de struiken heen en hebben weer lekker gestoeid. Okami hield ons ook heel goed in de gaten en bleef prima bij ons. Hij kwam ook snel weer naar ons toe als we hem riepen en liet zich ook weer prima aanlijnen wanneer dit even nodig was.
Op de terug weg naar huis schrok hij zich wel even goed wild. We liepen op een stuk waar de stoep nog geen meter breed is en dan staan de huizen er al gelijk. Precies op het moment dat we daar liepen maakt iemand de rolluiken dicht en toen sprong Okami gelijk een meter de lucht in en trek hij me even flink mee. Zijn angst duurde maar twee seconden, hij keek me aan, zag dat ik rustig bleef en alles was weer oké. Hij hersteld zich dus gelukkig wel heel snel en snapt dat zijn angst geen zin heeft als andere niet bang zijn.
Na het wandelen waren ze allebei weer kapot en besloten ze dat de grote bank precies groot genoeg was voor hen samen.

 Okami mag nu ook lekker los

 Zoran wijst de weg wel

 Okami hield ons goed in de gaten en bleef netjes wachten

 Zoran moet weer spelen. Vlak voor hen weer het grote grasveld waar ze nog even lekker samen doorheen vlogen

 Okami vond dat hij nog niet vies genoeg was en besloot zijn voeten nog even een kleurtje te geven

En deze bank is precies groot genoeg voor ons twee.

(Ja, de bank is kapot dat weten we. Zo'n leuke nep leren bank dat begint allemaal te scheuren na een tijdje. En Marco vind het nogal leuk om te pulken.)

Zoran en logeetje Okami

Vanacht gingen de hondjes zonder problemen Zoran's kamer in om te gaan slapen. Of ze samen in de mand zijn gaan liggen weten we niet, maar we hadden in ieder geval nog een paar kleden op de grond gelegd zoudat er in ieder geval niet op de koude tegels zou hoeven gaan liggen. We hebben maar heel even wat gekibbel gehoord en toen was alles stil en konden we lekker gaan slapen.
Iemand vond het alleen nodig om om half 5 vanmorgen te gaan stoeien. Na een paar keer roepen werden ze gelukkig weer rustig en konden we toch nog een paar uurtjes doorslapen.
Schijnbaar hadden de heren toch niet zo heel veel geslapen vanacht want ze zijn beide echt ontzettend lui. Net in het bos zat er weer wat meer energie in, maar voor Okami was het natuurlijk allemaal zo spannend dat hij geen tijd had om te spelen. Het lopen over de parkeerplaats van GaiaZoo viel reuze mee. Okami was voorzichtig, maar liep toch zonder aarzelen mee. Schijnbaar is er vandaag iets met wielrenners en die fietsen ook over een verharde weg in het bos. Dat vond Okami soms wel wat minder.
Na het wandelen waren ze natuurlijk gelijk weer zo lui dat ze weer alleen maar liggen te dutten.