Zoran en logeetje Okami

Voor het avondeten zijn we nog even voor een plasje naar het veld gelopen. Zoran en Okami sprongen daar gelijk bovenop elkaar dus besloten we het er maar op te wagen en hebben we Okami ook los gelaten. Zijn tuigje nog om zodat we hem toch nog makkelijk en snel vast konden pakken, maar hij luisterde prima.
Na het eten zijn we nog lekker het bos in gegaan en hebben we Okami ook gelijk los gelaten. Ze stormden lekker met zijn tweeen door de struiken heen en hebben weer lekker gestoeid. Okami hield ons ook heel goed in de gaten en bleef prima bij ons. Hij kwam ook snel weer naar ons toe als we hem riepen en liet zich ook weer prima aanlijnen wanneer dit even nodig was.
Op de terug weg naar huis schrok hij zich wel even goed wild. We liepen op een stuk waar de stoep nog geen meter breed is en dan staan de huizen er al gelijk. Precies op het moment dat we daar liepen maakt iemand de rolluiken dicht en toen sprong Okami gelijk een meter de lucht in en trek hij me even flink mee. Zijn angst duurde maar twee seconden, hij keek me aan, zag dat ik rustig bleef en alles was weer oké. Hij hersteld zich dus gelukkig wel heel snel en snapt dat zijn angst geen zin heeft als andere niet bang zijn.
Na het wandelen waren ze allebei weer kapot en besloten ze dat de grote bank precies groot genoeg was voor hen samen.

 Okami mag nu ook lekker los

 Zoran wijst de weg wel

 Okami hield ons goed in de gaten en bleef netjes wachten

 Zoran moet weer spelen. Vlak voor hen weer het grote grasveld waar ze nog even lekker samen doorheen vlogen

 Okami vond dat hij nog niet vies genoeg was en besloot zijn voeten nog even een kleurtje te geven

En deze bank is precies groot genoeg voor ons twee.

(Ja, de bank is kapot dat weten we. Zo'n leuke nep leren bank dat begint allemaal te scheuren na een tijdje. En Marco vind het nogal leuk om te pulken.)