Ik heb ook nog een hoop mooie foto's gemaakt, maar eerst heb ik nog iets anders te vertellen.
Toen we na een wandeling van een uur of 2,5 a 3 weer terug liepen richting parkeerplaats, kwam er een witte herder langs gerend. Een uur daarvoor hadden we die herder ook al gezien. Onze aandacht werd toen getrokken door luid geroep. Toen we keken zagen we twee witte herders een berg omhoog rennen en twee mensen die er achteraan klommen. De herders waren druk bezig met rondrennen en spelen, maar we hebben er verder niet veel aandacht aan geschonken en zijn verder gelopen. Maar toen kwam een van deze twee herder opeens langs gerend, aan de hele andere kant van de heide. We vonden het al een beetje vreemd toen hij opeens langs kwam rennen, maar toen er nergens mensen waren te bekennen hebben we hem toch wel even achterna geroepen. Marco's geroep kon de hond toch uit zijn trance krijgen en hij draaide zich om, maar rende gewoon langs ons. Toch maar achter hem aangelopen en gelukkig draaide hij zich opnieuw om. Toen hij op hij op een meter of 20 afstand was, kon ik met mijn geroep toch zijn aandacht trekken en toen hij de lekker brokjes in mijn hand zag durfde hij te komen kijken. Marco riep het terwijl ik het dacht "Kijk uit dat hij niet bijt". Het is toch een vreemde hond en je weet niet wat hij doet. Maar als je hem al naar je toe lokt, dan is er ook geen twijfel meer dat je hem pakt als je kunt. Hij had een halsband om dus we hebben daar Zoran's lijn gelijk aan vast gemaakt. Na wat doelloos rondgelopen te hebben en verschillende mensen aangesproken te hebben, zijn we naar de auto gelopen om naar een andere parkeerplaats te rijden die dichterbij de plek was waar we ze de eerste keer zagen. Toen was het wel even puzzelen. Ik heb een wildvreemde hond aan de lijn, die ik 'nooit' meer los zal laten, anders is hij weer weg. En we hebben Zoran. Jennifer stelde voor Zoran mee te nemen in de achterbak en dat ging gelukkig prima. Andere parkeerplaats was bij een manege. We kregen daar van een tiental kinderen te horen dat de mensen al vertrokken waren, naar de andere herder, want die was ook weggelopen en ergens anders gesignaleerd. De kinderen 'Oh wat een leuke hond, wat is hij lief Oh..' stelde voor dat we de hond daar zouden laten, ze hadden nog wel een lege paardenbox en dan zouden ze het de baasjes wel laten weten als ze ze zagen. Ze kwamen zelfs al aangelopen met een lijn en wilde de hond zo uit mijn handen pakken. Dit irriteerde me eerlijk gezegd toch wel een beetje. We zijn daarna dus richting de plek gelopen waar we de honden de eerste keer hadden gezien. Daar ook weer een half uur rondgelopen en toen kwamen we mensen tegen die de andere herder hadden gevonden en die was ondertussen aan de andere kant van de heide opgehaald geworden door de dierenambulance. Toen besloten we weer terug te lopen richting auto en dan ook maar te gaan bellen. Onderweg had de hond opeens geen zin meer om te lopen en een minuutje later hoorde we dan ook geroep. Toch lastig dat zijn oren zoveel beter zijn, want hij trok me echt bijna omver, ondanks de slipketting met van die haken naar binnen, die hij om had. Maar eind goed al goed. Hij was in ieder geval weer bij zijn baasje.
Als jullie dit hele lange verhaal hebben gelezen, dan zal ik jullie nu verwennen met wat mooie foto's.
Zoran en Okami
Okami, Zoran en Yuna
Yuna en Okami
Okami
Okami
Okami
Okami
Okami
Zoran en Okami
Yuna
Okami en Zoran
