zondag 24 februari 2013

Sneeuwpret deel 3

Nog meer sneeuw, dus nog meer pret. Het blijft maar doorsneeuwen en er ligt nu al zo'n 20 centimeter. Zoran vind het geweldig!!

















Sneeuwpret deel 2

Gisteravond nog maar een keer de camera mee. Het sneeuwde alleen een stukje harder en de camera had soms wel problemen met focussen. Toch nog twee mooie foto's.


zaterdag 23 februari 2013

Sneeuwpret

Vanmorgen was alles hier al mooi wit en het heeft de hele dag door gesneeuwd. Zoran vind het geweldig, lekker rennen en de vlokken uit de lucht vangen. Er zijn altijd van die fanatieke mensen die ieder uur de stoep vrij maken en als je niet oppast lig je daar nog het snelst onderuit. Dan liever door 10 centimeter sneeuw lopen.








vrijdag 22 februari 2013

De wolf en het geitje

Klinkt bijna als een sprookje.

Maandag is er bij Marco op het werk een jong geitje geboren. Ondanks dat mama goed voor hem leek te zorgen, was de kleine dinsdagochtend meer dood dan levend. Een collega wilde het geitje wel meenemen en groot trekken, maar had dit nog nooit eerder gedaan. Daarom vond Marco het verstandiger om het kleintje eerst zelf even mee te nemen, omdat hij toch flink onderkoeld was geweest en nog niet zelf wilde drinken en nog te zwak was om te staan. Vandaag zou een collega het overnemen, maar vanmiddag werd de toestand van het kleintje opeens slechter. Zijn darmpjes zijn verstopt en hij voelt zich duidelijk niet lekker. Ook heeft hij opeens een fikse oogontsteking. Het arme ding heeft toch een flinke klap gehad van de onderkoeling en blijft dus toch nog een paar dagen hier.
Gelukkig word hij goed verzorgd door papa Zoran. Zo druk en speels als hij normaal is, zo voorzichtig is hij nu. Als het kleintje een geluid maakt springt Zoran gelijk op om te kijken of alles goed gaat. Na een poepje of een plasje moet natuurlijk ook gelijk alles gepoetst worden.
Onze draak zorgt in ieder geval goed voor het kleine geitje. Nu hopen dat ze over een tijdje lekker samen rond kunnen huppelen.

zondag 17 februari 2013

AVLS wandeling

Na ruim 1½ uur rijden waren we dit jaar weer veel te vroeg daar. Nog even lekker warm in de auto gezeten en daarna wat heen en weer gewandeld en toen kwamen de eerste mensen aan. We mochten zelf groepjes maken en de route gaan lopen. Ons groepje bleef lekker klein, met zusje Dusty, vierjarige reu Mika en border collie Noah. Zoran en Dusty vermaakten zich samen met rennen en gek doen. Mika rende er een beetje achteraan en Noah was druk bezig met zijn balletje.














zondag 10 februari 2013

Wandelen op de Brunsummerheide

Een blauwe lucht, maar temperatuur rond de nul. Prachtig wandelweer!
Helaas hadden we vanmorgen al een afspraak. En met een afgekeurde auto is het ook niet verstandig om ver te rijden. Om toch nog even te genieten van het prachtige weer zijn we maar weer eens richting de Brunsummerheide gegaan. Aangezien we vanuit waar we wonen ook binnen 10 minuten in het bos zijn en daar dan zeker een ronde kunnen maken van twee uur, gaan we toch wat te weinig naar de heide.





Alles ging prima. Zoran snuffelende overal. Andere hondjes moesten ook even begroet worden. En menneer kon lekker los rondlopen. Tot de volgende foto.. normaal is geen enkele foto hetzelfde. Maar deze keer had ik bijna tien foto's die er net zo uitzagen. Natuurlijk had dit het moment moeten zijn geweest dat we ingrepen, maar er zijn wel vaker momenten dat meneer iets ruikt en uitgebreid blijft snuffelen. We dachten er eigenlijk dus nog niets bij. Maar toen hij de top van de heuvel had bereikt, veranderde zijn houding opeens. Hij zag wat hij geroken had en de houding en blik die hij aannam was alsof hij zei; 'Hé, wat ben jij?' We zagen het allebei en riepen zijn naam in koor, maar weg was meneer natuurlijk. De laatste meters renden we de heuvel op en toen we naar onder keken zagen we Zoran achter een ree aan rennen. Gelukkig reageerde hij direct toen we hem weer riepen. Waarschijnlijk herkende hij de klank in onze stemmen toch. Onbewust veranderd je stem toch als je bang bent dat er iets gaat gebeuren. En aangezien we vaak genoeg hebben moeten gillen naar Zoran toen hij de papegaaien en kippen leerde kennen, herkende hij dit geluid dus waarschijnlijk toch wel.
Hier dus de foto; enkele meters voordat hij boven op de heuvel was en er vandoor ging.

 
 
Toen meneer weer bij ons was hielden we hem nauwlettend in de gaten. We bleven constant rondkijken naar reeen en lieten Zoran geen seconden uit het oog. Gelukkig gaat hij nooit uit het zicht, maar als we een onoverzichtelijke bocht naderde riepen we hem toch weer even bij ons. De route die wij normaal nemen is niet de route die de meeste mensen nemen. We vermijden de grote paden en kiezen liever voor de smallere paadjes. Door onze interessen en opleiding zijn we altijd heel oplettend en toen de verse sporen verraade dat we achter een ree aan liepen, zijn we toch maar even afgebogen naar één van de drukkere paden.
 

 
Aangezien de open paden niet onze gebruikelijke route zijn kwamen we dus ook weer eens wat nieuws tegen. Deze twee bomen die samen een H-vormden waren toch wel heel apart. Door het gebrek aan begroeiing richting deze bomen was duidelijk dat meerdere mensen dit al opgevallen was.


Nadat hij niet echt rekening hield met het behouden van de natuur toen hij achter een ree aan ging vond hij schijnbaar dat hij het toch even nodig was om wat terug te doen. Het verwijderen van jonge dennenboompjes is iets wat jongeren met taakstraf hier normaal gesproken mogen doen. Maar Zoran hielp ze dit keer een handje.
Na deze zware taak was het natuurlijk even tijd voor ontspanning. Meneer moest eerst even rustig gaan zitten terwijl de baasjes wachtte, en wachtte, en wachtte en nog even wachtte, totdat al die kleine, hyperactieve hondjes weg waren.


 
 

Na het ree en de hond die spelletjes wilden spelen, was er ook nog een stok die lastig deed en tussen Zoran's voorpoten vast bleef hangen.

 

En daarna was er ook nog zo'n grote boom die niet aan de kant wilde gaan. Na wat boze blikken en geen reactie besloot meneer er maar gewoon omheen te lopen.