Zoran 1 jaar hier

Op koninginnendag 2011 stapte wij weer in de auto naar Zeeland. Zoran was toen 7 weken en 2 dagen oud en eindelijk mochten we hem toen meenemen. In het jaar dat hij nu bij ons woont hebben we al zo veel meegemaakt en ook zo ontzettend veel geleerd. Ik zou hem voor geen goud meer willen missen.

Kleine Zoran, precies een jaar geleden, na zijn verkenningstocht door zijn nieuwe huisje

Aangelijnd wandelen

Het aangelijnd wandelen gaat ondertussen echt heel erg goed. Hij heeft het na afgelopen vrijdag ineens heel snel opgepakt. Daarvoor was het door de wijk lopen nog af en toe erg lastig, maar nu gaat ook dat gewoon zonder problemen. Ik heb hem dan een 30 centimeter boven de halsband vast en dan loopt hij gewoon ontspannen mee. Hij gaat niet helemaal hangen in zijn halsband en snuffelt ook niet meer aan iedere stoeptegel.
Een hele vooruitgang in ieder geval. Dit maakt het wandelen een stuk makkelijker en prettiger.

Aangelijnd wandelen

Lopen aan de lijn kennen we natuurlijk wel, maar meestal gaan we met Zoran ergens heen waar hij daarna lekker los kan rennen. Vandaag besloot ik vol goede moed om samen met Zoran, Marco van het werk te gaan halen. Toen ik eenmaal de deur uit was, had ik er toch niet meer zo heel veel vertrouwen in. De hele route is langs een drukke weg en Zoran kon dus nergens los. Maar ik was de laatste weken wel intensief bezig geweest met Zoran naast te laten lopen, dus waagde het er toch maar op. Het bekende stuk door de wijk ging prima met naast lopen, maar toen we bij de drukkere weg kwamen waar ook veel vrachtwagens komen werd hij toch wel een beetje onrustig. Na een paar honderd meter gaf hij toch toe. Ik had de leiding en Zoran liep gewoon braaf mee. Op sommige stukken is er een grasveld langs de weg en toen ben ik met de lijn helemaal lang daar gaan lopen, zodat hij wat ontspande. Na de grasvelden accepteerde hij mijn leiding direct weer. Bleef keurig naast me lopen en probeerde alles zo veel mogelijk te negeren. Na een uur lopen was hij toch wel behoorlijk uitgeput. Lichamelijk kan hij normaal nog uren door, maar de vermoeidheid zal voornamelijk geestelijk zijn geweest. Honderd meter voor de bestemming rende er opeens een konijntje langs. Gelukkig had ik die al zien zitten en had ik Zoran goed vast, want hij trok me echt bijna omver. De laatste meters waren dus wat moeilijker lopen aangezien meneer alleen nog maar aan konijn dacht.
Gelukkig hoefden we niet meer terug te lopen, maar mochten we met baasje meerijden. Weer thuis ging Zoran liggen, sloot zijn ogen en vertrok naar dromenland.

Foto

Dit is een foto van de Reunie, gemaakt door Ineke Pompen. Ik vind het echt een geweldige foto!!

Thorgal en Zoran

Reunie

Vandaag was de reunie van het nest van Zoran en de andere nesten van de kennels Sawoduwhi en van de Scheldeschore. We hadden er ontzettend veel zin en waren ondanks dat we veel te laten waren opgestaan en te laat waren vertrokken, toch nog ruim optijd aangekomen.
Na eerst eventjes losgerend te hebben op een speelveld bij een schooltje, zijn we met een groep bij Christa en Hedon in de achtertuin gaan zitten. Tegen 12 uur zouden we voor een wandeling naar het strand gaan, maar omdat Zoran zijn zusje Dusty weer niet met rust kon laten zijn we eerst nog even naar een parkje gelopen zodat ze even hun gang konden gaan. Weer terug bij Christa en Hedon hebben we nog even gekletst met verschillende mensen en zijn we daarna vertrokken richting strand. Een hele groep honden, maar Zoran en Dusty hadden alleen oog voor elkaar. Ook broertje Dino en zusje Kira waren erbij, maar die hadden ook alleen maar oog voor elkaar. Na de strandwandeling hebben we nog een tijd in de tuin gezeten en zijn daarna nog een rondje gaan lopen met Dusty en haar baasjes. Omdat we nog geen gedag hadden gezegt zijn we daarna nog even terug gegaan en toen was er bijna niemand meer. We zijn toen toch nog even blijven hangen en hebben nog lekker wat gekletst.
De weg naar huis was Zoran helemaal kapot. Hij is voor de allereerste keer gaan liggen in de auto. Meneer is al 13 maanden, maar hij durfde nooit te gaan liggen. Hopelijk durft hij het de volgende keer wel weer, want dat maakt het voor ons toch een stuk rustiger. Gek genoeg heeft hij vandaag zowel op de heenweg als terugweg weer overgegeven. Beide keren gewoon 10 minuten voor het bereiken van de bestemming. Misschien toch nog meer spanning omdat hij in bekend gebied komt.
Het was in ieder geval een super gezellige dag en we hebben veel nieuwe mensen en honden leren kennen. Hoop dat er snel weer zo'n dag komt.

 Zoran en Dusty

 Zoran en Dusty

Zusje Kira

Zoran en Dusty, met rechts papa Skôn

 Mijn mannen

Dusty

 Dusty voor en Zoran volgt

Zoran komt weer even kijken waar zijn baasjes zijn

 Zoran en Dusty

Leren doe je door te observeren

En schijnbaar heeft Zoran goed geobserveerd. Hij maakte vanmorgen de deur open, wat opzich niets nieuws en interessants is, maar de manier waarop was wel heel bijzonder. Hij pakte met zijn bek de klink vast, trok deze omlaag en duwde met zijn poot tegen de deur. Ik vind deze manier wel fijner aangezien er een glas-in-lood raam zit in de deur naar de gang, maar op deze manier kan hij dalijk ook deuren open die hij naar zich toe moet trekken.

Schrik van ons leven

Vandaag zijn we ons toch echt doodgeschrokken toen we thuis kwamen! Gino, een van onze blauwgele ara's, had schijnbaar aan wat schroefjes gedraaid en daardoor was een luikje van de kooi eruit gevallen. Als hij los is gaat hij bijna altijd wel even naar Zoran's kamer toe. Omdat deze zo goed als leeg is, echoot het daar zo lekker, en Gino vind het geweldig om daar dan uitgebreid te gaan staan lachen. Tot onze grote schrik was hij vandaag dus ook naar Zoran's kamer gelopen. Marco was eerder thuis en vond mooie blauw met gele veren bij Zoran in zijn kamer. Hij hoeft maar naar rechts te kijken om de kooi van de ara's te zien en daar zat dus nog maar één vogel in. Omdat Gino nergens te zien was, dacht Marco echt dat Zoran hem helemaal opgevreten had, maar god-zij-dank, zat Gino naast de deur op de verwarming.
Wat zijn wij blij dat we Zoran en de papegaaien van begin af aan gewoon samen los hebben gelaten! Helemaal nadat we afgelopen maandag nog een vriend op bezoek hadden dier vertelde dat zijn papegaai twee weken geleden dus wel doodgemaakt is door zijn hond. Wat een enorme schrik en opluchting!
Wat er precies gebeurt is weten we natuurlijk niet, maar ik denk dat Zoran heeft willen spelen en daarbij misschien in Gino's staart heeft gebeten, of er op is gaan staan en dat er daardoor een aantal veren uitgetrokken zijn. Gino was helemaal onderste boven van schrik en begint nu langzaam wel weer wat geluid te maken, gelukkig. Maar Zoran gedraagd zich ook heel anders. Hij zit maar wat op de bank naar buiten te staren en is gewoon extreem rustig voor zijn doen. Als hij Gino iets had willen doen, had hij dat ook zo kunnen doen. Zoals hij zich nu gedraagt, ziet dat in mijn ogen uit alsof hij enorm geschrokken is omdat hij een vriend pijn heeft gedaan.
Hopelijk knappen ze allebei weer snel op en huppelen ze morgen weer rond alsof er niets gebeurt is.

Gino

Foto's

 Helemaal languit vul ik de bank,

 maar opgerold past er makkelijk nog iemand naast me.

Maar ik kan natuurlijk ook lekker zielig doen, er een kussen bij pakken en dicht tegen mijn baasje aan kruipen.