Schrik van ons leven

Vandaag zijn we ons toch echt doodgeschrokken toen we thuis kwamen! Gino, een van onze blauwgele ara's, had schijnbaar aan wat schroefjes gedraaid en daardoor was een luikje van de kooi eruit gevallen. Als hij los is gaat hij bijna altijd wel even naar Zoran's kamer toe. Omdat deze zo goed als leeg is, echoot het daar zo lekker, en Gino vind het geweldig om daar dan uitgebreid te gaan staan lachen. Tot onze grote schrik was hij vandaag dus ook naar Zoran's kamer gelopen. Marco was eerder thuis en vond mooie blauw met gele veren bij Zoran in zijn kamer. Hij hoeft maar naar rechts te kijken om de kooi van de ara's te zien en daar zat dus nog maar één vogel in. Omdat Gino nergens te zien was, dacht Marco echt dat Zoran hem helemaal opgevreten had, maar god-zij-dank, zat Gino naast de deur op de verwarming.
Wat zijn wij blij dat we Zoran en de papegaaien van begin af aan gewoon samen los hebben gelaten! Helemaal nadat we afgelopen maandag nog een vriend op bezoek hadden dier vertelde dat zijn papegaai twee weken geleden dus wel doodgemaakt is door zijn hond. Wat een enorme schrik en opluchting!
Wat er precies gebeurt is weten we natuurlijk niet, maar ik denk dat Zoran heeft willen spelen en daarbij misschien in Gino's staart heeft gebeten, of er op is gaan staan en dat er daardoor een aantal veren uitgetrokken zijn. Gino was helemaal onderste boven van schrik en begint nu langzaam wel weer wat geluid te maken, gelukkig. Maar Zoran gedraagd zich ook heel anders. Hij zit maar wat op de bank naar buiten te staren en is gewoon extreem rustig voor zijn doen. Als hij Gino iets had willen doen, had hij dat ook zo kunnen doen. Zoals hij zich nu gedraagt, ziet dat in mijn ogen uit alsof hij enorm geschrokken is omdat hij een vriend pijn heeft gedaan.
Hopelijk knappen ze allebei weer snel op en huppelen ze morgen weer rond alsof er niets gebeurt is.

Gino