Wandelen op de Brunsummerheide

Een blauwe lucht, maar temperatuur rond de nul. Prachtig wandelweer!
Helaas hadden we vanmorgen al een afspraak. En met een afgekeurde auto is het ook niet verstandig om ver te rijden. Om toch nog even te genieten van het prachtige weer zijn we maar weer eens richting de Brunsummerheide gegaan. Aangezien we vanuit waar we wonen ook binnen 10 minuten in het bos zijn en daar dan zeker een ronde kunnen maken van twee uur, gaan we toch wat te weinig naar de heide.

Alles ging prima. Zoran snuffelende overal. Andere hondjes moesten ook even begroet worden. En menneer kon lekker los rondlopen. Tot de volgende foto.. normaal is geen enkele foto hetzelfde. Maar deze keer had ik bijna tien foto's die er net zo uitzagen. Natuurlijk had dit het moment moeten zijn geweest dat we ingrepen, maar er zijn wel vaker momenten dat meneer iets ruikt en uitgebreid blijft snuffelen. We dachten er eigenlijk dus nog niets bij. Maar toen hij de top van de heuvel had bereikt, veranderde zijn houding opeens. Hij zag wat hij geroken had en de houding en blik die hij aannam was alsof hij zei; 'Hé, wat ben jij?' We zagen het allebei en riepen zijn naam in koor, maar weg was meneer natuurlijk. De laatste meters renden we de heuvel op en toen we naar onder keken zagen we Zoran achter een ree aan rennen. Gelukkig reageerde hij direct toen we hem weer riepen. Waarschijnlijk herkende hij de klank in onze stemmen toch. Onbewust veranderd je stem toch als je bang bent dat er iets gaat gebeuren. En aangezien we vaak genoeg hebben moeten gillen naar Zoran toen hij de papegaaien en kippen leerde kennen, herkende hij dit geluid dus waarschijnlijk toch wel.
Hier dus de foto; enkele meters voordat hij boven op de heuvel was en er vandoor ging.

 

 

Toen meneer weer bij ons was hielden we hem nauwlettend in de gaten. We bleven constant rondkijken naar reeen en lieten Zoran geen seconden uit het oog. Gelukkig gaat hij nooit uit het zicht, maar als we een onoverzichtelijke bocht naderde riepen we hem toch weer even bij ons. De route die wij normaal nemen is niet de route die de meeste mensen nemen. We vermijden de grote paden en kiezen liever voor de smallere paadjes. Door onze interessen en opleiding zijn we altijd heel oplettend en toen de verse sporen verraade dat we achter een ree aan liepen, zijn we toch maar even afgebogen naar één van de drukkere paden.

 

 

Aangezien de open paden niet onze gebruikelijke route zijn kwamen we dus ook weer eens wat nieuws tegen. Deze twee bomen die samen een H-vormden waren toch wel heel apart. Door het gebrek aan begroeiing richting deze bomen was duidelijk dat meerdere mensen dit al opgevallen was.

Nadat hij niet echt rekening hield met het behouden van de natuur toen hij achter een ree aan ging vond hij schijnbaar dat hij het toch even nodig was om wat terug te doen. Het verwijderen van jonge dennenboompjes is iets wat jongeren met taakstraf hier normaal gesproken mogen doen. Maar Zoran hielp ze dit keer een handje.
Na deze zware taak was het natuurlijk even tijd voor ontspanning. Meneer moest eerst even rustig gaan zitten terwijl de baasjes wachtte, en wachtte, en wachtte en nog even wachtte, totdat al die kleine, hyperactieve hondjes weg waren.

 

 

Na het ree en de hond die spelletjes wilden spelen, was er ook nog een stok die lastig deed en tussen Zoran's voorpoten vast bleef hangen.

 



En daarna was er ook nog zo'n grote boom die niet aan de kant wilde gaan. Na wat boze blikken en geen reactie besloot meneer er maar gewoon omheen te lopen.